Latest Blog Post

Dilerim ki...

Düğüne iki gün kaldı.
İki koca gün.
Ama kalbimde, sanki sonsuz bir anın eşiğindeyim.
Zaman tuhaf çalışıyor bu aralar…
Ariadna'nın sesiyle, gülüşüyle, gözlerinde parlayan o tanıdık ışıltıyla avunuyorum.

Dışarıda Glasgow'un sessiz gecesi, masamda loş bir ışık, etrafta kahve kokusu ve benim içimde durmak bilmeyen bir heyecan var.
Ariadna mutfakta bir şeylerle meşgul, ama ben sadece onu izliyorum.
O, bana dönüp göz göze geldiğinde bir şey oluyor içimde.
Zaman yavaşlıyor.
Kelime aramıyorum artık, çünkü o her şeyi anlıyor.
Sanki aylardır konuşmadan yaşadık biz bu aşkı.
Sadece bakarak. Sadece hissederek.

Yine Helsinki gecesini anımsadım.

O kutuyu sakladığımda sadece bir hediye gizlememiştim. Korkularımı da, dualarımı da içine kapatmıştım.
Çünkü bazen, birine “Evim ol” diyebilmek için cesaret gerekirdi.
Ariadna’ya kutuyu verdiğimde, yüzünde büyük bir gülümseme ile "açabilir miyim?" diye sordu.
Ariadna'nın gelinliği gördüğündeki yüz ifadesi unutulmazdı.

Koltukta otururken az önce yanıma geldi.
Başını yine omzuma koydu.
Dışarısı serin gibi, ama onun teni sıcacık.
Kalbi de öyle.
Şu an başka hiçbir yerde olmak istemiyorum.
Saat çalışmasın.
Zaman dursun.
Bu an ölümsüz olsun.
Biz bu zamanda sıkışıp kalalım istiyorum.

Dalıp gitmişken, Ariadna gözlerime baktı ve bir şey demedi.
Sadece gülümsedi.
Ve o gülüşte bir şeyler vardı...
Sonsuzluk gibi.
Sığınak gibi.
Kurtuluş gibi.

Kafamın içinde o an "Dilerim ki" çalıyor.
Şarkının melodisi, içimde bir yerlerde yankı yapıyor.
Beni ve Ariadna’yı birbirimize daha da yakınlaştırıyor gibiydi.
Sanki hayatımızda hiçbir şeyin önemi yok, sadece o an, bu an… ve bu şarkı.
"Dilerim ki asla caymazsın benim olmaktan" derken, kelimeler sanki anlam kazanıyor.
Ariadna yanımda, susuyor.
Ama gözleri her şeyi anlatıyordu.