Latest Blog Post

Bigby’s journal 01.08

…etrafımda binlerce gürültü… İnsanlar, arabalar, bir klima sistemi, bir yerlerden gelen müzik… ama zihnimdeki sessizlik hepsini bastırıyor. Düşünüyorum; onca yüz, onca hayat arasında aslında kimse birbirini gerçekten görüyor mu? Yoksa herkes, kendisine biçtiği maskeyi başkalarına göstermekle mi meşgul?

Mesela ben bugün hangi maskeyi giyip evden çıktım? Güçlü görünmek için taktığım mı, yoksa umursamazlığımla örttüğüm mü? Belki de en acı vereni bazen tek başımayken bile aynaya baktığım maskedir. Kendime olan nefretimi örtmek için taktığım maske. İnsan, en çok kendisinden kaçıyor…

Geçmişime baktığımda bazı anılar hâlâ ilk günkü kadar taze. Söylenmemiş cümleler, alınmamış kararlar, kaçırılmış fırsatlar… Hepsi içimde ağır bir yük gibi duruyor. Ve ben, yıllar sonra hâlâ o yükü neden sırtımda taşıdığımı kendime açıklayamıyorum. Belki de insan, geçmişini bırakınca değil; onunla yaşamayı öğrenince büyüyor. Büyüyor büyümesine de kendine olan sevgisi de gittikçe azalıyor.

Bugün fark ettim ki ben hep bir “yarın” bekledim. Daha cesur olacağım, daha dürüst olacağım, daha gerçek olacağım bir yarın. Ama yarın hiçbir zaman gelmedi. Belki de o yarın ben olmalıydım, başka bir takvimde değil. Ne var ki kendimi her sevmek istediğimde sadece kendime olan kızgınlığım, nefretim artarken bu hiç mümkün olmadı.

Sokakta yürüyen kalabalığa karışırken hafifçe gülümsedim. İçimdeki sessizlik hâlâ sürüyordu, ama bu kez bana fısıldadığı cümle daha netti: “Kendinden kaçmayı bırak. Çünkü en sonunda yine kendine varacaksın.”

Show spoiler