Latest Blog Post

Îro rojeke ku pîr dibe ye.

...û ji min pirsîbû "Çima li vir î?" "Ez nizanim çima," min got. Û jixwe zêde israr nekiribû.

Lê piştî ku ew çû, gava ku ez tenê mam, ez dest bi fikirandinê kirim. Ew mafdar bû. Diviyabû sedemeke min heba.

Lê min nikaribû vê yekê jê re bigota; em hîn nû nas bibûn. Jixwe ger min bigota jî, wê min bi rastî fêm nekira. Em fêmkirina wî daynin aliyekî, lê ger wî ev hewldana min a 'sivikkirina barê xwe' ferq bikira û bifikiriya ku ez çiqas xweperest im?

Ji ber vê yekê ez bêdeng mam.

Lê belê, vê carê jî bêdengiyê ez bi xwe re ser bi ser hiştim. Min ji hundir ve xwe dipirsî: Gelo bi rastî ez ji barê xwe re hevalekî digeriyam, yan jî min dixwest ez vî barî yekser têxim ser milên yekî din?

Û ez bawer dikim, dibe ku bersiv bi qasî ku êşê bide, bêrehm be.

Ez li vir xemgîn bûm, erê, lê kesî tevlî min nedibû (kesî karê xwe bi min nedianî). Ev rewş bi rastî tam li gorî dilê min bû. Bi tena serê xwe, ji sifirê, ji serî ve, bêyî ku hesab bidim kesî û bêyî ku kesî nas bikim, wekî ku min dixwest li ser vê rêyê berdewam bikim... Lê hê di roja yekem de min dît ku ez dîsa bûme barek li ser hinekên din.

Niha ez tam di nîvê duriyanekê de bûm. Gelo diviyabû ez demildest ji vê rêyê derketama? Yan jî diviyabû min şansek bidaya wê daxwaza di hundirê min de ya 'bila hinekî be jî bi min re eleqedar bibin'?

Rastî, ez ji wî modelî jî fêm nakim ku tiştên ez dibêjim sirên min in, ne bi têkiliyeke taybet, lê tam wekî ku ez niha dikim, li cîhekî ji herkesî re vekirî parve dikim.

Lê ne xirab bû jî. Jixwe kesî min nas nedikir.

Bila nas nekin jî.