Latest Blog Post

Birbirimizde geçen bir gece daha.

Dün akşam buluştuk.
Salaş bir restoranda yemek yerken gözlerim onun gözlerinde kaybolmuştu.
O ise ya farkında değildi ya da onun da hoşuna gidiyordu bu hâlim.
Kahverengi gözlerinden ne kadar etkilendiğimi bilerek mi, bilmeyerek mi, içten kahkahalar savuruyordu.
Sebebi neyse ney, çoktan tav olmuştum.

Yemekten sonra loş, müzikli bir mekâna gitmeye karar verdik.
Baharın serinliği üzerimizdeydi, yürürken içimizde tarif edilemez hisler büyüyordu.
Birden ellerimden tuttu ve beni bir sokak eğlencesine doğru çekti.
Ellerime baktım; sımsıkı tutmuştu.
Şaşkın ama mutluydum.
O anı, o özgürlüğü, içindeki şen çocuğu yaşıyordu.

Ara sokaklara daldık, rastgele bir mekâna girdik.
Tedirgindim; ne içmeyi ne de ortamı iyi bilirdik.
Ama o gece, ağır ağır içkilerimizi yudumlarken müziğin ve birbirimizin sessizliğine daldık.
Mekânın sesi yükselip alçalırken göz göze gelip gülümsüyorduk.
Kelimeler gereksizdi; o an her şey konuşulmuş gibiydi.
Alkolün etkisi hafifti, sanki cam buğusu gibi.



Gece bitmeden Eminönü’ne yürüdük.
Bir anda koşturup sabaha kadar açık kalan bir büfeden sahlep aldı ve elime tutuşturdu.
Gülüyordu, hafifçe sallanıyordu.
“Sanırım sarhoş oldum,” diye fısıldadı.
Ben sadece ona baktım; şaşkın ve mutlu.

Bir parkta yan yana oturduk.
Sessizce bir ağaca, gökyüzüne, arada koşuşturan kedilere daldık.
Sözlere ihtiyaç yoktu; sadece var olmak yeterdi.

Görüntülü aramalarda kurduğumuz hayaller, o gece yıldızların altında gerçeğe dönüştü.
Dün, bayılana kadar dışarıda takıldık.
Hiç bu kadar sessiz olup, bu kadar çok şey anlatmamıştım.