Latest Blog Post

Residuum

Masanın üzeri tanıdık bir kaos. Bardağın dibinde birkaç yudum bourbon kalmış, sigara külü camın kenarında birikmiş. Gürültü çoktan bitti ama kulaklarım hâlâ uğulduyor. Sahne gitti, ışıklar söndü, alkışlar dağıldı. Geriye sadece duman kaldı. Her konserin ardından aynı sessizlik… o kalabalığın içinde ne kadar gürültü varsa, bende o kadar boşluk.

Kendimle baş başa kalınca fark ediyorum; bazen çaldığım her nota bir itiraf gibi, bazen de bir kaçış. O kadar bağırıyorum ki sahnede, sonra burada tek kelime edemiyorum. Belki de o yüzden yazıyorum; sustuğum her şeyi başka bir şekilde anlatabilmek için.

Bourbon’un kokusu odaya karışıyor. Pencere aralık ama hava bile kıpırdamıyor. Saatin kaç olduğunu bilmiyorum, ama her gece aynı saatmiş gibi hissediliyor. Kafamda hâlâ o riff dönüyor... gitar, davul, vokal… her şeyin içinde biraz ben, biraz hiçlik. Bazen düşündükçe fark ediyorum; sahne bana özgürlük verirken, aynı anda zincirleri de sıkıyor. Kalabalık seni alkışlarken, bir yanın yavaşça susturuluyor. Gürültüyle yaşayıp sessizlikte nefes alıyorsun, garip bir denge.

Yalnızlık artık ürkütmüyor. Sadece sessizliğiyle dürüst davranıyor bana. Bazen birine sarılmak istiyorum ama o istek de uzun sürmüyor. İnsan temasın sıcaklığını hatırlıyor, sonra kendi tenine geri dönüyor. Belki de huzur dediğimiz şey bu: eksik ama tanıdık bir boşluk.

Küllüğe bastırılmış sigara, masada kendi kendine tükenen bir gece. Kalem elimde ama yazmak bile fazla geliyor bazen. Her şey biraz sisli, biraz bulanık. Düşüncelerim yarım kalıyor, cümleler bitmeden dağılıyor. Müziği açmaya cesaret edemiyorum. Ama kafamın içinde hâlâ o cümle çalıyor. Yavaş, kırık, tanıdık bir sesle, sanki dumanın içinden süzülüyor.

I am worse at what I do best.