Latest Blog Post

Blood

İnsan, varoluşun ağır yükünü omuzlarında taşırken geçmişin baharlarına sığınır; o sıcak günlerin kokusu, bugünün keskin rüzgarına karşı bir merhem olur. Zaman, insanı acımasızca ileri iter; şehirler büyür, icatlar çoğalır, makineler akıllanır ama kalpler tembelleşir. Yoksulluğun soğuk yüzü hep aynı kalır; bazılarının ceketine rüzgar işler, bazılarının yüreğine. Teknoloji ilerler, umut geriler; yollar uzar, yalnızlık kısalır. Dünya değişir ama insanın içindeki boşluk, bir türlü kendine yuva bulamaz.

Ve sonra kış gelir…
Sessizliğiyle, buz tutmuş bir gerçeği fısıldar insana: her şey geçer, herkes üşür. Sokak lambalarının altında savrulan yapraklar, hayatın kırılganlığını anlatır; her dökülen yaprak, yarım kalan bir cümlenin sonuna koyulmuş bir üç nokta gibidir. Kar taneleri, gökyüzünün insanlara attığı soğuk mektuplar misali usulca düşer; her biri bir hatıra, her biri bir sızı taşır. Kış, insanın iç sesini büyütür; sıcak bir nefes gibi geçmişi üfler yüzümüze, kaçtığımız her şey bembeyaz karda daha görünür hale gelir.

Çünkü insan, acı ile umut arasında gerilmiş bir köprüden geçer aslında; düşmekten korkar ama yürümeyi bırakmaz. Her kışın ardından bir baharın geleceğini bilir; her karanlığın sonunda ufacık da olsa bir ışığın yanacağını.

Ve belki de hayat, tüm zalimliğine rağmen, tam da bu yüzden yaşanmaya değer:
İnsan, kırıldıkça derinleşir; üşüdükçe çoğalır. Soğuk bizi küçültmez, aksine içimizde sakladığımız ateşin kıymetini hatırlatır. Bazı yaralar kapanmaz ama insana yol gösterir; bazı acılar geçmez ama güç verir. Kışın ortasında bile, toprağın altında sessizce bekleyen bir tomurcuk gibi, insan ruhu da bir gün yeniden açmayı ister. Çünkü umut, en çok kışın içinden konuşur; en çok üşürken duyulur.

Bazıları yanerken üzülmek yerine belki de bazı yanlışlardan çıktığını düşünmek daha doğru olur. Herşey göründüğü gibi değildir.

şarkımız

Saygılar.